ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ.... Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!!!

Αναφέρει ο κήρυκας της Ρωμιοσύνης Φ.Κόντογλου,κάποια από τα μαρτύρια που υπέφεραν οι Έλληνες για να μήν προδώσουνε Χριστό και Ελλάδα.

Μάλιστα σώζει και μία προσευχή για να βοηθά ο Θεός και απελευθερώνει τους φυλακισμένους πατριώτες από τους δυσσεβείς κατακτητές που κάθε καιρό ,ακόμη και σήμερα, επιβουλεύονται την ελευθερία της Ελληνορθόδοξης ψυχής μας.(Βλ.Πονεμένη Ρωμιοσύνη, εκδ.»ΑΓΚΥΡΑ»)ένα απόσπασμα αυτής της ευχής παραθέτουμε στος πατριώτες αδελφούς μας για να προσεύχονται για τα παλληκάρια της Χρυσής Αυγής που δεν προσκυνούν ούτε μαμωνάδες,ούτε Νεοταξίτες, ούτε την ψευτιά αυτού του κόσμου, αλλά είναι έτοιμη ακόμη και σε μαρτύριο και θάνατο να ριχτούν για τα άξια ιδανικά τους.

«Ποιος ημπορεί άξια νά ίστορίσει τά σκληρότατα μαρ­τύρια πού έτραβήξανε οι "Ελληνες σε κάθε καιρό καί σε κάθε τόπο, γιά τήν ελευθερία καί γιά τήν πίστη!
Γιά της πατρίδος τήν έλευθερίαν,
γιά του Χρίστου τήν πίστιν τήν άγίαν,
γι' αυτά τά δύο πολεμώ,
μ' αυτά νά ζήσω επιθυμώ"
κι αν δεν τά αποκτήσω,
τί μ' ωφελεί νά ζήσω;
Ή πίστη κι ή πατρίδα ήτανε πάντα ενωμένα μέσα στην ψυχή των αγωνιστών, καί τό στεφάνι πού στεφάνωνε αυτούς τους μάρτυρες ήτανε ό αμάραντος στέφανος της δικαιοσύνης πού λέγει ό απόστολος Παύλος: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα·(β΄Τιμ δ΄7-8)...
Ας πούμε όμως λίγα λόγια καί γιά τους άλλους δεσποτάδες, πού φυλακώσανε οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτοί ήτανε ό Δέρκων Γρηγόριος, ό Εφέσου Διονύσιος, ό Νικομήδειας Αθανάσιος, ό Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, ό Τυρνάβου Ίωαννίκιος, ό Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, ό Αγχιάλου Ευγέ­νιος.
Τή μέρα του Πάσχα, πού κρεμάσανε οι Τούρκοι τόν πα­τριάρχη Γρηγόριο τόν Ε', κρεμαστήκανε κι οι τρεις άπό τους φυλακισμένους δεσποτάδες στή φυλακή του Μποσταντζήμπαση, ό Εφέσου, ό Αγχιάλου καί ό Νικομήδειας. Οι άλλοι έτοιμαζόντανε καθημερινά γιά τόν θάνατο, ψέλνανε τή νεκρώσιμη ακολουθία, συγχωριόντανε.
Στίς 3 Μαΐου τους βάλανε μέσα σ' ένα καΐκι καί τους πήγανε στό Άρναούτκιοϊ. Ό μπόγιας πρόσταξε τόν Τυρνάβου νά βγει όξω καί νά τόν ακολουθήσει.
Αποχαιρέτησε τους αδελφούς του, αγκαλιάζοντας τους καί λέγοντας: «Καλή ν άντάμωσιν, αδελφοί, εις τήν άλλην ζωή ν!».
Ό μπόγιας τόν κρέμασε στην πόρτα ενός κουρείου. "Υστερα πήγε τό καΐκι στό Μπουγιούκ-Ντερέ, κι έκεΐ κρεμάστηκε ο Άδριανουπόλεως. Άπό κει πήγε τό καΐκι στό Γενίκιοϊ, όπου κρέμασε ό μπόγιας τόν Θεσσαλονίκης, καί τέλος στά Θεραπεία, πού βρισκότανε ή μητρόπολη τοΰ Δέρκων.
Αυτός ό δεσπότης ήτανε πολύ γέρος. Σάν έφταξε μπροστά στην πόρτα της μητρόπολης του, παρακάλεσε τόν δήμιο νά τον αφήσει νά κάνει τήν προσευχή του. Άφοΰ προσευχήθηκε, ζήτη­σε νά μήν τοΰ δέσου νε τά χέρια. Επήρε άπό τά χέρια τοΰ μπογιά τή θελειά τής κρεμάλας, καί τήν βλόγησε σταυροειδώς εις τό όνομα τοΰ Πατρός καί τοΰ Υίοΰ καί τοΰ αγίου Πνεύματος. Κα­τόπι γύρισε κι είπε στον μπόγια δυνατά καί μέ βαριά φωνή: «Κά­με τώρα τή διαταγή τοΰ άσεβους κυρίου σου!».
Έγραψα στην αρχή πώς αυτοί οι δεσποτάδες είχανε συνθέσει δικόν τους Παρακλητικόν Κανόνα στην Παναγία, απάνω στον άρχαίον. Σε τέτοιες στιγμές γίνονται τά ύμνολογήματα τής ορθοδοξίας, μέ αγωνία, πίστη καί ελπίδα, γι' αυτό έχουμε χρέος νά τά φυλάγουμε σάν θησαυρό. Ή συντετριμμένη καρδιά φα­νερώνεται άπό τά λίγα λόγια πού θά βάλω παρακάτω άπ' αυτόν τόν Παρακλητικόν Κανόνα:

Ευχή παρακλητική.
«ΔΕΣΠΟΤΑ Κύριε Ίησού Χριστέ, ό δι' ημάς ένανθρωπήσας, ού μόνον διά του παναγίου Σου στόματος προείπας τοις μαθηταίς σου, ότι "εν τω κόσμω θλίψιν έξετε", καί ότι "μισήσουσιν υμάς οί άνθρωποι καί διώξουσι καί άποκτενούσιν ένεκεν του ονόματος μου", αλλά καί πραγματικώς ύπέμεινας εκουσίως θάνατον επί σταυρού, ημίν ύπολιμπάνων ύπογραμμόν, ίνα άνδρισώμεθα εν ταις θλίψεσι καί εν τοις πειρασμοίς. Άλλα Συ, Κύριε, ει καί τέλειος έγένου άνθρωπος, αλλά καί τέλειος υπήρχες Θεός. Καί σύ μέν πανσθενής, ημείς ,δέ ασθενείς. Σου δεόμεθα καί Σέ παρακαλούμεν, καταπράϋνον την δικαίαν Σου ταύτην όργήν, καί στήσον τιίν καθ' ημών κινουμένην ρομφαίαν. Δείξον ημίν Κύριε τά ελέη σου τά πλούσια, καί οίκτιρον καί έλέησον, ημάς , ίνα μή τά άπειρόκακα ημών νήπια μείνωσιν εν όρφανία εις χείρας αλλογενών, οι καί βλασφημοϋντες τό πανάγιόν Σου όνομα, καυχώνται λέγοντες". Τίς έστιν ό Θεός αυτών, δς ρύσεται αυτούς εκ τών χειρών ημών;
Ναί, Δέσποτα, έπάκουσον ημών τών αμαρτωλών δεομένων Σου και ρύσαι ημάς από του πονηρού τούτου διωγμού καί τού πικρού θανάτου καί αιχμαλωσίας όδυνηράς καί ένισχύων ψυχή τε καί σώματι κατά τών ορατών καί αοράτων εχθρών, πρεσβείαις της Θεοτόκου καί πάντων τών αγίων. Αμήν».

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ