Τελικά υπάρχει «κατάλληλη» ηλικία για γάμο;

Πολλές έρευνες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια αναφορικά με την «κατάλληλη» ηλικία που θα πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να παντρευτεί. Δυο νέες έρευνες προσφέρουν αρκετό υλικό για σκέψη και συζήτηση αναφορικά με το αν υπάρχει «κατάλληλη» ηλικία γάμου για κάθε άνθρωπο.

Η πρώτη έρευνα έγινε από το πανεπιστήμιου της Γιούτα και τον κοινωνιολόγο Νικ Γόλφινγκερ, ο οποίος ανέλυσε δεδομένα από το 2006 έως το 2010 και από το 2011 έως το 2013 από το Ινστιτούτο Οικογενειακών υποθέσεων.  Παράλληλα, ο Γόλφινγκερ εξέτασε διεξοδικά τη ζωή δεκάδων ζευγαριών πριν και μετά το γάμο κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

• Αν παντρευτείς στα 20 σου, είναι 50% πιθανό να χωρίσεις απ' ότι αν παντρευτείς σε ηλικία 25 χρονών.
• Για κάθε χρόνο μετά τα 25, οι πιθανότητες να χωρίσεις μειώνονται κατά 11%.
• Οταν φτάσεις τα 32, οι πιθανότητες να χωρίσεις ανεβαίνουν κατά 5% κάθε χρόνο.

 «Αν παντρευτείς μετά τα 30, το πιο πιθανό είναι ότι είχες και περισσότερες σχέσεις και γενικά ότι έχεις περισσότερους πρώην, κάτι που σε κάνει αυτόματα πιο ευάλωτο στην απιστία. Ωστόσο, είναι αυτονόητο πως τα στατιστικά αυτά δεν ισχύουν για όλους τους ανθρώπους» αναφέρει ο Γόλφινγκερ ερμηνεύοντας την έρευνα αυτή.

Παράλληλα,  μια άλλη έρευνα προσφέρει μια πιο εναλλακτική θεώρηση του ζητήματος. Ο κοινωνιολόγος Φιλίπ Κόχεν, από το Πανεπιστήμιου του Μέριλαντ έδωσε μια εναλλακτική εικόνα σχετικά με την πραγματική «κατάλληλη» ηλικία για να παντρευτεί κάποιος.

Χρησιμοποιώντας διαφορετικά δεδομένα από την προηγούμενη έρευνα, η ανάλυση του Κόχεν αποκάλυψε ότι η ιδανική ηλικία για γάμο ξεκινά από τα 45 έτη και φτάνει μέχρι τα 50 έτη. Η έρευνα του Κοχέν αποκαλύπτει πως οι γυναίκες που παντρεύονται λίγο πριν συμπληρώσουν τα 30 είναι κυρίως απόφοιτοι κολλεγίων και άρα βάσει του γενικού κανόνα που ισχύει για τους ανθρώπους με πτυχία, έχουν περισσότερα χρήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κάνουν γάμους που κρατάνε περισσότερο.

Με βάσει όλα αυτά τα δεδομένα ο Κόχεν δήλωσε πως «φαίνεται να μην υπάρχει μια σωστή ηλικία για να παντρευτεί ο καθένας. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από αόριστες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες μας κάνουν να νοιώθουμε καλύτερα».

πηγη