Η Ελλάδα της Άννας

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει». Τάδε έφη το 1983, στο τραγούδι του «Τσάμικο», ο αγαπημένος -ως τότε τουλάχιστον- Διονύσης Σαββόπουλος, λίγο πριν ο βίος και η πολιτεία του αρχίσουν να κλίνουν σε… προσωπογραφία ενός άλλου, αξέχαστου στίχου. Εκείνου του Γιάννη Νεγρεπόντη, από τα «Μικροαστικά» που λέει «είμαι πια ένας αστός, είμαι πια καθεστώς». Που κολλάει, όμως, ο Νιόνιος;

Γράφει ο: Γιώργος Σκορδίλης

Αυτό ακριβώς το «η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει» είναι σαν να ακούγεται εδώ και μερικές μέρες στον αέρα. Από τη στιγμή, για την ακρίβεια, που ένα 20χρονο κορίτσι, με πρόσωπο καθαρό και φωτεινό χαμόγελο, ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Διότι, η Άννα Κορακάκη, είναι αυτό ακριβώς: μία ζωντανή εικόνα της Ελλάδας που αντιστέκεται, σε πείσμα όλων των δυσκολιών και στο τέλος τα καταφέρνει.

Υπάρχει, δυστυχώς, και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα, ας πούμε, των παραγόντων, όπως η κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά ή ο κύριος Σπύρος Καπράλος που αποτέλεσαν, μαζί με τους άλλους τυχερούς «επίσημους», το αναπόφευκτο φόντο στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του μεταλλίου. Η Ελλάδα των πολιτικών αστέρων που ανακάλυψαν το Twitter και μοιράζουν συχαρίκια σε μια κοπέλα που μέχρι χτες δεν ήξεραν, για μία διάκριση σε ένα άθλημα που το έχουν γραμμένο (για να μην το πούμε αλλιώς) απλώς και μόνο για να κλέψουν λίγη από τη δόξα.

Υπάρχει η Ελλάδα της κάθε κυρίας Μιράντας Ξαφά, που αρθρογραφεί κατεβατά για να μας πείσει ότι πιθανή δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου θα απειλήσει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Μας προειδοποιεί, μάλιστα, ότι μία απόφαση υπέρ της παραπομπής για κακούργημα θα αποτελέσει «το απόλυτο ρεζίλι της Ελληνικής Δημοκρατίας». Ενώ η ατιμωρησία όσων έχουν ασελγήσει από το 1990 και μετά στο -τότε ημιθανές και σήμερα νεκρό- σώμα της ελληνικής οικονομίας, περιποιεί την Ελληνική Δημοκρατία την απόλυτη τιμή.

Υπάρχει η Ελλάδα των Αλαφούζων, που -άλλοτε με τις πλάτες κι άλλοτε με τα «στραβά μάτια» του πολιτικού προσωπικού- αλώνιζαν, σκάβοντας τον λάκκο, στον οποίον σήμερα έχουμε πέσει. Δεν είναι προσωπική η μομφή για τον κύριο Αλαφούζο, ο οποίος άλλωστε, όπως και οι όμοιοί του, έβρισκε και τα έκανε. Αλλά, όταν σε κατηγορούν ότι 50 εκατομμύρια στους λογαριασμούς σου είναι «ορφανά», την ώρα που θέλεις να είσαι αξιοσέβαστος καναλάρχης (με την άδειά τους) και προ ημερών στην Εξεταστική εμφανίζεσαι ως αθώα περιστερά, προσπαθείς, βρε αδερφέ, κάπως να τα δικαιολογήσεις. Δεν βγαίνεις να καταγγείλεις τα «γνωστά κέντρα που αντιμάχονται τον ΣΚΑΪ και… τον Παναθηναϊκό».

Υπάρχει κι η Ελλάδα του… ΣΥΡΙΖΑ. Ή, για να το πούμε πιο σωστά, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τη μία και του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Η μεν κυβέρνηση αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει κάθε τι σωστό και κάθεται και γίνεται βορά των πρωτοσέλιδων για κάθε τι λάθος. Κατάλαβε, άραγε, ο κόσμος ότι ο «αριστερός» ΕΝΦΙΑ θα είναι μικρότερος ή ίδιος για τους 7 στους 10 Έλληνες; Διότι, όσο κι αν αυτό απέχει παρασάγγας από την υπόσχεση για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, δεν παύει να είναι μία ταξικά ορθή αναδιανομή βαρών. Κατάλαβε κανείς ότι εντός ολίγου θα αδειοδοτείται μία επιχείρηση μέσα σε μία ημέρα; Θα γίνει πράξη, δηλαδή, από την αριστερή κυβέρνηση, αυτό που τόσα χρόνια υπόσχονταν -αλλά δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν- οι «άνθρωποι της αγοράς»! Το, δε, κόμμα παραμένει εγκλωβισμένο σε αδιέξοδα, γκρίνιες και εσωστρέφειες της εποχής του 3% και αδυνατεί να αξιοποιήσει την ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε κοινωνικό μοχλό της αλλαγής.

Περιττό να πούμε ότι από όλες αυτές τις Ελλάδες, εμείς είμαστε με την Ελλάδα της Άννας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει, πράγματι, μία Ελλάδα που αντιστέκεται, ένα «νέο» που, όσο κι αν το εμποδίζει το ένστικτο αυτοσυντήρησης του «παλιού», αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί. Με προσήλωση στο στόχο, προσπάθεια και γερό στομάχι, το βάθρο θα βρεθεί σύντομα σε απόσταση… βολής.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε λίγο μετά την κατάκτηση του πρώτου ελληνικού χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Όπου Άννα Κορακάκη, λοιπόν, μπορείτε ελεύθερα να αντικαταστήσετε με Λευτέρης Πετρούνιας, Κατερίνα Στεφανίδη, Σπύρος Γιαννιώτης, Παναγιώτης Μάντης ή Σπύρος Καγιαλής. Είναι όλοι τους παραδείγματα, ο καθένας με τον τρόπο και τη διαδρομή του, της «Ελλάδας που αντιστέκεται». Και τους ευχαριστούμε όλους μέσα από την καρδιά μας.

http://www.fmvoice.gr/index.php/stiles/gnomes/item/146083-i-ellada-tis-annas