Η ημέρα σιγά σιγά σβήνει και θα ήθελα να καταθέσω μερικές πολύ προσωπικές μου σκέψεις. Βίωσα μέχρι τα μύχια της ψυχής μου τα γεγονότα της ΜΑΡΦΙΝ.
Πάνω από χρόνο ξυπνούσα τα βράδια από εφιάλτες. Άκουγα στα αυτιά μου, τις φωνές των ανθρώπων που πέθαιναν αβοήθητοι. Τα ουρλιαχτά και η λέξη βοήθεια είναι κάτι που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να ακούσω. Μου είπε κάποιος ότι αν αντί να τραβάω φωτογραφίες, βοηθούσα ίσως και να είχαν σωθεί. Εγώ όμως ήμουν εκεί και ξέρω. Ξέρω ότι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο κάναμε (εμείς οι δέκα που ασχοληθήκαμε) ότι μπορούσαμε. Οι δολοφόνοι των αθώων ήταν περισσότεροι γιατί δεν ήταν μόνο οι τέσσερις που χτύπησαν τη ΜΑΡΦΙΝ αλλά και οι 10.004 από τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τους κάλυψαν και τους βοήθησαν να ξεφύγουν. Τους ακολουθούσα σε όλη τη πορεία που έσπαγαν και έκαιγαν μαγαζιά. Τους έχω σε εκατοντάδες φωτογραφίες και αυτές οι φωτογραφίες είναι ένα κομμάτι των στοιχείων που βοήθησαν για να αποκαλυφθούν οι ταυτότητες τους.
Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να σπάσουν το τζάμι και να ρίξουν μολότοφ και επιταχυντικό υγρό. Αποδείχτηκε ότι είχαν ειδικό εξάρτημα για να το σπάσουν. Ήταν όλα προσχεδιασμένα. Εμείς προσπαθούσαμε 10 άνθρωποι για να σπάσουμε το άλλο τζάμι ακόμα και με λοστό, ακόμα και με πυροσβεστήρα μεγάλο και πάλι δεν τα καταφέραμε. Γίναμε θεατές των ανθρώπων που λιποθυμούσαν αβοήθητοι και κάποιοι από εμάς έκαψαν τα χέρια τους στη προσπάθεια να μπουν από το τζάμι που είχαν σπάσει οι δολοφόνοι αλλά η μοκέτα που έλιωνε κολλούσε στα παπούτσια μας και πεταγόντουσαν από παντού πάνω μας πλαστικά κομμάτια που έκαιγαν το δέρμα μας. Μετά παίξαμε ξύλο, με όλους αυτούς που προσπαθούσαν να εμποδίσουν το πυροσβεστικό και βοηθήσαμε για να ανοίξει ο δρόμος και να φτάσει στη τράπεζα. Γίναμε μάρτυρες της απεγνωσμένης προσπάθειας των πυροσβεστών για να σώσουν τους ανθρώπους.
Ήμουν εκεί όταν δεν έφτανε η σκάλα του πυροσβεστικού στο δεύτερο όροφο, εκεί και όταν πήδηξαν για να σωθούν. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν μπορούσα να κάνω κάτι και δεν το έκανα. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Κάθε μέρα και κάθε λεπτό ζω με το κρίμα ότι τρεις ζωές πέταξαν και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Κάθε μέρα θυμάμαι ότι τράβαγα φωτογραφίες και τα μάτια μου ήταν τόσο θολά από τα δάκρυα που δεν θυμόμουν τι τράβαγα γιατί πολύ απλά δεν έβλεπα.
Συγνώμη Αγγελική, Παρασκευή και Επαμεινώνδα. Συγνώμη αγέννητο αγγελούδι. Ελπίζω τουλάχιστον οι φωτογραφίες μου να γίνουν η αιτία που θα καταδικαστούν οι υπεύθυνοι για το θάνατο σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τους φίλους αναγνώστες:
ΟΧΙ GREEKLISH,
ΟΧΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ