Το 1940 στην Πολυκάρπη – Πόλιανη, ο κόσμος ζούσε ήρεμα ήσυχα, με πρόσφατες κι έντονες τις μνήμες από την Πατρίδα. Πίστευαν, ήλπιζαν ότι θα γυρίσουν πίσω στην Πατρίδα. Κάθε Κυριακή στην εκκλησία του χωριού της Παναγίας, όταν ο παπάς, διάβαζε την ευχή …. υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών… οι γυναίκες άρχιζαν να κλαίνε, ακούγονταν στην εκκλησία λυγμοί, οδυρμοί, αναφυλλητά, σταματούσαν μόνο με την απόλυση της εκκλησίες. Οι γυναίκες έκλαιγαν και παρακαλούσαν την Παναγία να έχει καλά τους ανθρώπους, τέκνα, αδέλφια, πατεράδες που άφησαν πίσω στη Πατρίδα αιχμαλώτους……
Με την επιστράτευση του 1940, οι νέες γενιές [σειρές] παρουσιάστηκαν στην Έδεσσα, οι σε μεγάλη ηλικία ευρισκόμενοι παρουσιάσθηκαν στην Αριδαία.
Οι μονάδες της Μεραρχίας της Έδεσσας, ενεπλάκησαν νωρίς στις μάχες για την απώθηση των εχθρών από τα πάτρια εδάφη. Στις μάχες αυτές η Πολυκάρπη είχε τα θύματα της, τα οποία δυστυχώς εμείς τα λησμονήσαμε, τα ξεχάσαμε.
Όπως έλεγαν οι παλαιοί κατά δικαία αναλογία, προσφέραμε στην Πατρίδα το αίμα μας για την Ελευθερία, αν θυμηθούμε ότι η Πολυκάρπη είχε δυο μαχαλάδες [γειτονιές], το πάνω στο οποίο ήταν εγκατεστημένοι οι Αϊδινιώτες και στο κάτω οι Προυσαλιώτες και οι ετόπιοι ήταν διασκορπισμένοι στο κάτω και στο πάνω μαχαλά.
Τέσσερεις [4] ήταν οι νέοι τους οποίους προσέφερε η Πολυκάρπη, ως θυσία υπέρ της Ελευθερίας της Πατρίδας
1. Σκονταφλής Γεώργιος ανθυπολοχαγός.
2. Καρασάββας Δημήτριος, στρατιώτης, από το κάτω μαχαλά.
3. Καρλής Σάββας, στρατιώτης, από το πάνω μαχαλά.
4. Τρύφων………… στρατιώτης, γαμβρός στο χωριό μας από την Χρύσα.
Ο Σκονταφλής Γεώργιος, γεννημένος το ετος 1918 στο Μπεϊτζίκη Αϊδινίου, ήλθε στη Πολυκάρπη το 1922 με τη μάνα του την Σκονταφλήνα, τον πατέρα του τον κράτησαν οι Τούρκοι αιχμάλωτο. Λέγεται ότι ο πατέρας του ήλθε στη Πολυκάρπη το 1926, αλλά ταλαιπωρημένος, από την αιχμαλωσία πέθανε αμέσως, άλλοι λένε ότι ο πατέρας δεν ήλθε καθόλου στην Πολυκάρπη, πέθανε στην αιχμαλωσία, ως βεβαίωσαν χωριανοί που ήταν μαζί του αιχμάλωτοι. Η Σκονταφλήνα είχε και δύο θυγατέρες μόνη της δύσκολα τα έβγαζε πέρα, δυσκολευόταν στις αγροτικές εργασίες χωρίς άνδρα. Στο κάτω μαχαλά ο Στρατής Κονταξής, από το Γιαλί Τσιφλικ Προύσας, είχε τρία παιδιά, η γυναίκα του πέθανε στο Βελετλέρ Προύσας, άλλοι λένε στο δρόμο, όταν ερχόταν από την Πατρίδα κι άλλοι στη Πολυκάρπη κι αυτός δυσκολευόταν μόνος του χωρίς γυναίκα Με πρωτοβουλία του τότε άρχοντα του χωριού μας Φωτιάδη, η Σκονταφλήνα παντρεύτηκε τον Στρατή Κονταξή, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά τον Φώτη και την Σταυρούλα. Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του Στρατή στο κάτω μαχαλά, σε ένα σπίτι είχαν οκτώ [8] παιδιά. Δύσκολα τα πράγματα, για να τους βοηθήσει ο άρχοντας του χωριού Φωτιάδης, υιοθέτησε το ένα από τα παιδιά τον Μανώλη. Ο Γεώργιος Σκονταφλής έμενε και μεγάλωνε στο κάτω μαχαλά, όλοι τον θυμούνται ότι ήταν πολύ καλό παιδί, μάλιστα έπαιζε και μουσικό όργανο, μαντολίνο, είχε ωραία φωνή τραγουδούσε.
Αυτό το παιδί, ο Γεώργιος Σκονταφλής, ως ηγέτης ομάδος στρατιωτών, σε επίθεση με εφ’ όπλου λόγχη, ανδρείος, πρώτος οδηγούσε την ομάδα στρατιωτών κατά Ιταλών οχυρωμένων σε ύψωμα, στη περιοχή Καστοριάς. Στόχος και σκοπός τους ήταν να απωθήσουν και να διώξουν τους Ιταλούς από το Ελληνικό έδαφος. Ενώ έφτασαν στο ύψωμα, και οι Ιταλοί αποχωρούσαν, ένας Ιταλός από ασφαλή θέση πυροβόλησε το νεαρό ανθυπολοχαγό στο στήθος, έπεσε κάτω, οι στρατιώτες του πείσμωσαν, κυνήγησαν και έδιωξαν τους Ιταλούς από το ύψωμα, χωρίς να πιάσουν αιχμαλώτους. Τίμησαν τον ανθυπολοχαγό τους ως ήρωα. Έγινε γνωστό ο Γεώργιος Σκονταφλής, ο νεαρός ανθυπολοχαγός έπεσε ηρωικά, μαχόμενος υπέρ Πατρίδος, κανείς δεν ήθελε να ενημερώσει τη βασανισμένη μάνα του, Σκονταφλήνα, η οποία έχασε τον άνδρα της από τους Τούρκους και τώρα το γιό της από τους Ιταλούς .
Οι στρατιώτες Δημήτριος Καρασάββας και Καρλής Σάββας ήταν γενημμένοι το έτος 1919, ο μεν πρώτος στο Ντερεκιοϊ Προύσας, ο δε δεύτερος στο Μπεϊτζικ Αϊδινίου. Σε ηλικία τριών χρόνων έφυγαν με τους δικούς τους, από την Πατρίδα, διωγμένοι, κυνηγημένοι ταλαιπωρημένοι, νηστικοί, διψασμένοι, ξυπόλυτοι, έφτασαν στη Πολυκάρπη, στην αρχή πέρασαν δύσκολα χρόνια, ενώ οι συνθήκες ζωής βελτιώνονταν στο χωριό, δεν χάρηκαν, τους κάλεσε η Πατρίδα να πολεμήσουν υπέρ της ελευθερίας μας, νωρίς – νωρίς μαχόμενοι με θάρρος και αντρειοσύνη δεν δείλιασαν, έπεσαν σε μάχη κατά των Ιταλών, στη περιοχή Καστοριάς, στη προσπάθεια τους με τη ξιφολόγχη να διώξουν τους Ιταλούς από το Ελληνικό έδαφος. Τίμήθησαν στη μονάδα τους ως ήρωες, ενημερώθηκαν οι γονείς των με τιμητική επιστολή, οι χωριανοί με θλίψη πληροφορήθηκαν τα γεγονότα και πείσμωσαν κατά των εχθρών περισσότερο.
Ο Τρύφων…………… ήταν μια – δύο σειρές μεγαλύτερος από τους Δημήτρη και Σάββα, δηλαδή είχε γεννηθεί το έτος 1917 - 18, ήταν γαμβρός του χωριού μας, ήταν από την Χρύσα, ήταν ντόπιος. Ήταν παντρεμένος με ντόπια, είχε αποκτήσει μία θυγατέρα, από τις περιγραφές και τις αφηγήσεις που μου έκαναν, νομίζω, με κάποιες επιφυλάξεις, ότι γυναίκα του ήταν η Βασίλω. Τη Βασίλω τη θυμάμαι ήταν ψιλή, φορούσε ένα τσεμπέρι άσπρο στα μαλλιά της. Το σπίτι της Βασίλως ήταν στο δρόμο από το σχολείο προς το γήπεδο, δίπλα στο σπίτι του Ιωάννη Σαφράμη. Αν είναι έτσι, οι Γεωργιάδηδες στο χωριό είναι εγγόνια του Τρύφωνα. Ο Τρύφωνας αγωνίσθηκε υπέρ Πατρίδος γενναία, συμμετείχε σε πολλές μάχες, έπεσε σε ελληνικό έδαφος σε μάχη κατά των Ιταλών, κοντά στα Αλβανικά σύνορα και αυτός κρατώντας στα δυνατά του χέρια το όπλο με τη ξιφολόγχη, δεν δείλιασε να τρέξει κατά των Ιταλών, φωνάζοντας αέρα, όμως μια σφαίρα Ιταλική τον βρήκε στο στήθος κι έπεσε. Επεσε υπέρ της πατρίδος. η πατρίδα τον τίμησε χορήγησε τιμητική σύνταξη στη σύζυγο του και στη θυγατέρα του.
Αυτοί είναι οι ήρωες μας, έχουμε δασκάλους, καθηγητές, έχουμε συλλόγους, δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να τιμώνται από εμάς; Στο ηρώο του χωριού μπροστά στην εκκλησία, δεν είναι γραμμένα τα ονόματα των ηρώων μας, που έπεσαν υπέρ πατρίδος. Μήπως θα πρέπει να γραφτούν τα ονόματα τους στο ηρώο; Μήπως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την κεντρική πλατεία του χωριού μας «Πλατεία ήρωος Γεωργίου Σκονταφλή, ανθυπολοχαγού»; Να ονομάσουμε ένα δρόμο, στο πάνω μαχαλά «Οδός ήρωος Σάββα Καρλή, στρατιώτου» στο κάτω μαχαλά «Οδός ήρωος Δημητρίου Καρασάββα, στρατιώτου», στη περιοχή του γηπέδου «Οδός ήρωος Τρύφωνος ………. στρατιώτου»
Αυτά τα λίγα για τους ήρωες του χωριού μας που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ Πατρίδος το 1940. Είναι ελλιπή αυτά που αναφέρω παραπάνω, δεν ξέρω το επίθετο του Τρύφωνα, ούτε τη χήρα του Τρύφωνα κλπ. Αυτοί οι άνθρωποι μας ενώνουν…. καιρός είναι να τους τιμήσουμε.
Θεσσαλονίκη 20-10-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τους φίλους αναγνώστες:
ΟΧΙ GREEKLISH,
ΟΧΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ