Ἕνα ἀπό τὰ μεγάλα θέματα ποὺ ἀπασχόλησαν τὴν ἱστορικὴ ἐπιστήμη, ἦταν ὁ χαρακτήρας καὶ ἡ ἠθική τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς θεωρεῖται ὁ τέλειος ἐκπρόσωπος τοῦ ἑλληνικοῦ μεγαλείου.
Ὁ μεγάλος αὐτός Μακεδόνας ἀναγνωρίζεται καθολικῶς καὶ θεωρεῖται ἀπό ὅλους τοὺς ἱστορικούς ὡς ἐκπολιτιστής τῶν ἀρχαίων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ἔφερε τὰ φῶτα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου ὡς τὰ πέρατα τῆς Ἀσίας, ἰδρύοντας στὸ πέρασμά του πόλεις καὶ οἰκισμούς ποὺ ἀναδείχτηκαν στὴ διαδρομὴ τῶν αἰώνων πολιτιστικὰ κέντρα ἀπεριορίστου ἀκτινοβολίας.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν ἦταν μονάχα ὁ πιὸ μεγάλος Στρατηγὸς, ἀλλά καὶ ὁ πιὸ ἔξυπνος καὶ σοφὸς πολιτικὸς.
Εἶχε δάσκαλο τὸν μεγάλο Ἕλληνα φιλόσοφο Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε πολλὰ στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο.
Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ οἱ συχνὲς του ἐμφανίσεις μπροστά στὰ «δικαστήρια» τῆς ἱστορίας, δὲν κατόρθωσαν νὰ προκαλέσουν ὁμόφωνη ἀπόφαση γιὰ λογαριασμὸ του.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ εἶναι πασίδηλο γεγονὸς γιὰ αὐτόν ποὺ «δίκαζε» τὸν Ἀλέξανδρο, εἶναι ὅτι ἄλλαξε τὴν ὅψη τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ Περσικοῦ κόσμου, ὅταν τὴν ἐποχή τοῦ θανάτου του, εἶχε ἐξουσία μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλον ἄνθρωπο τῆς ἀρχαιότητος καὶ ὅτι κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος σὲ ὅλη τὴν ἱστορία ἐκτός ἀπὸ μερικοὺς ἰδρυτές θρησκειῶν, δὲν ἔγινε ἀπὸ τόσους δεκτὸς ὡς ὑπερφυσικό πλᾶσμα.
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς γεννήσεώς του, θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του ὠς ὑιός τοῦ Διὸς.
Πρέπει νὰ ὑπῆρχε στὴ φύση του ἕνα πολὺ ἰσχυρό στοιχεῖο μυστικισμοῦ καὶ θρησκευτικῆς εὐλάβειας. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι φανερό διότι σὲ κάθε βῆμα του, βλέπουμε νὰ θυσιάζῃ στοὺς θεοὺς μὲ ἀληθινὴ ἀφοσίωση.
(…)
Ὅταν τὸ 336 π.Χ. ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέβηκε στὸ θρόνο τῆς Μακεδονίας, βρισκόταν στὸ εἰκοστό πρῶτο ἔτος του καὶ δώδεκα χρόνια ἀργότερα, ὅταν πέθανε σὲ μία ἡλικία ὅπου οἱ περισσότεροι μεγάλοι ἄνδρες βρίσκονται ἀκόμη στὸ κατώφλι τῆς ἔνδοξης ἱστορικῆς πορεῖας τους, ὄχι μόνο εἶχε κατακτήσει τὸν ἀρχαῖο κόσμο τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά τὸν εἶχε θέσει σὲ περιστροφὴ γύρω ἀπὸ ἕνα καινούργιο ἄξονα.
Ἡ ὅλη μετέπειτα πορεῖα τῆς ἱστορίας, ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ πολιτισμικὴ ζωὴ τῶν κατοπινῶν ἐποχῶν δὲν μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν ξεχωριστὰ ἀπὸ τῆν πορεῖα καὶ ἐπίδραση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
Αἰῶνες μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ Ἀππιανός ὁ Ἀλεξάνδρειος, παρομοίωσε τὴ σύντομη βασιλεῖα του μὲ τὴ «φωτεινὴ λάμψη τῆς ἀστραπῆς».
Μία λάμψη πραγματικὰ ἐκθαμβωτικὴ.
Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἐντελῶς «δέσμιος» τῆς μοῖρας του καὶ ἀπολύτως ἀφοσιωμένος στὸ ἔργο του.
Οἱ φυσικὲς ἀπολαύσεις λίγο τὸν ἐνδιέφεραν. Μὲ τὴν ἐξαίρεση τῆς ἀγάπης πρὸς τὴ μητέρα του καὶ τὴν τροφὸ του, ποτὲ δὲ γοητεύτηκε ἀπὸ καμμία γυναῖκα καὶ παρότι νυμφεύθηκε δύο φορὲς καὶ οἱ δύο του γάμοι ἦταν πολιτικῆς καὶ ὄχι ρομαντικῆς φύσεως.
«Ποτὲ δὲν εἶχε ἐρωμένη, οὔτε ἦταν ἀνίκανος, οὔτε ὁμοφυλόφιλος ὅπως οἱ ἐπικριτὲς (;) του διέδωσαν γιὰ νὰ τὸν δυσφημίσουν (Fuller σελ. 103)…
(…)
Ὁ Ἀρριανός ἔχει πεῖ γι’αὐτὸν ὡς ἄνδρα καὶ ὡς στρατιώτη :
.
«Ἦταν πολὺ ὅμορφος στὸ παρουσιαστικὸ καὶ ἀφιερωμένος στὴν ἄσκηση, πολὺ ἐνεργητικός στὸ πνεῦμα, πολὺ ἡρωϊκός στὸ θάρρος, πολὺ σταθερὸς στὴν τιμὴ, ἀγαποῦσε πολὺ τὸν κίνδυνο καὶ τηροῦσε αὐστηρῶς τὰ καθήκοντά του πρὸς τοὺς Θεοὺς.
Ὡς πρὸς τὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος, εἶχε πλήρη αὐτοέλεγχο καὶ γι’αύτές τοῦ πνεύματος, ὁ ἔπαινος ἦταν ἡ μόνη γιὰ τὴν ὁποῖα ἦταν ἀκόρεστος.
Εἶχε ἐκπληκτική ὁξυδέρκεια στὸ νὰ ἀναγνωρίζῃ τὶ ἔπρεπε νὰ γίνῃ, ὅταν ἄλλοι ἐξακολουθούσαν νὰ βρίσκονται σὲ ἀβεβαιότητα καὶ διέβλεπε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν γεγονότων τὸ τὶ πιθανὸν νὰ συμβῇ.
Ἦταν πιστὸς στὶς συμφωνίες καὶ στοὺς διακανονισμοὺς ποὺ εἶχε συνάψει καθῶς καὶ φειδωλὸς στὴ δαπάνη χρημάτων γιὰ τὴν ἰκανοποίηση τῶν δικῶν του ἀπολαύσεων, ξόδευε ὅμως ἀφείδωλα χάρῃ τῶν συντρόφων του»….
.
.
.
Διαβᾶστε ὁλόκληρο τὸ ἄρθρο στὸ : www.e-istoria.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τους φίλους αναγνώστες:
ΟΧΙ GREEKLISH,
ΟΧΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ