«Καλά, τι θα πας να κάνεις στο Δενδροπόταμο; Κι όπως και να ‘χει, μην πας μόνη σου!» Η άλλη πλευρά της πόλης, η ανατολική, φοβάται. Με έναν κάποιο δισταγμό λοιπόν, ξεκίνησε ένα πρωί το ταξίδι για το «γκέτο» της πόλης, μαζί με το φωτογράφο Αλέξη Δοβρίδη.
Ο Δενδροπόταμος είναι αποκλεισμένη περιοχή, εξ αρχής. Όλα τα μεγάλα καινούρια λεωφορεία μαζεμένα μπροστά, το 9, πίσω απ’ το σταθμό, ....
μόνο του, κρυμμένο. Στη διαδρομή λίγοι επιβάτες, οι φιγούρες που θα προσπεράσεις βιαστικά κι αδιάφορα στο δρόμο. Μελαμψοί και φορτωμένοι με τις σακούλες του πλανόδιου. Χαιρετιούνται όμως, χαμογελάνε, και μιλάνε με τον οδηγό. Εμείς του ζητάμε να μας κατεβάσει στην εκκλησία. «Α, πάτε να βρείτε τον καλό μας τον παπά», μας λέει, και μόλις σας αποκάλυψα το λόγο της επίσκεψής μας.
Ο πατέρας Αθηναγόρας έφτασε στο Δενδροπόταμο πριν 9 χρόνια. Μετά από παράπονα των δασκάλων του χωριού για τις άδειες τάξεις τους, αποφάσισε αυτό να είναι το έργο του˙ να τις γεμίσει: «Εδώ δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα ξυπνήσει το παιδί για να πάει σχολείο. Πολλές φορές η μαμά ή ο μπαμπάς είναι στη φυλακή, έχουν πρόβλημα με τα ναρκωτικά, με το αλκοόλ και δεν ασχολούνται με το παιδί. Πριν περίπου 10 χρόνια ήρθα εδώ με μια παρέα. Μια ομάδα από φίλους. Και είπαμε ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει. Αν δεν μπορούν οι γονείς να φροντίσουν το παιδί θα το κάνουμε εμείς.»
Έτσι κάθε πρωί, πήγαινε πόρτα-πόρτα, ξυπνούσε τα παιδιά και τα συνόδευε στο σχολείο. Σιγά-σιγά, σχηματίστηκαν ομάδες παιδιών που ανέλαβαν αυτό το ρόλο, να ξυπνάνε τους συμμαθητές τους, και ο Αθηναγόρας προχώρησε στο επόμενο βήμα: άρχισε να οργανώνει το πρωινό και το μεσημεριανό τους. Και την ενισχυτική διδασκαλία τους, τον αθλητισμό, τη μουσική τους και τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους. Κάποια στιγμή πήρε κοντά του και παιδιά που με εισαγγελική εντολή έπρεπε να απομακρυνθούν από το σπίτι τους. Και το εγχείρημα άρχισε να γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο, αλλά και ακόμα πιο δύσκολο.
Στην αρχή, όλα γίνονταν στην κατακόμβη του Ναού του Αγίου Νεκταρίου. Ο χώρος λειτουργούσε σαν τραπεζαρία για το πρωινό και το μεσημεριανό των παιδιών και για το συσσίτιο των απόρων, σαν αναγνωστήριο για τα μαθήματα των παιδιών, σαν γυμναστήριο, και σαν υπνωτήριο για τα παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί.
Πριν 15-16 μήνες ο Αθηναγόρας άρχισε να ψάχνει χώρο που να βολεύει καλύτερα. Το φιλοξενείο των παιδιών και η διανομή του συσσιτίου μεταφέρθηκαν στη μονοκατοικία της κυρίας Μεταξίας. Η Μεταξία ήταν από τις πρώτες βοηθούς-μαγείρισσες στο συσσίτιο. Μετά το θάνατό της, τα παιδιά της παραχώρησαν τη χρήση του σπιτιού επ’ αόριστον. Οπότε μετά από επισκευές και προσθήκες, εδώ και περίπου ένα χρόνο 5 παιδιά φιλοξενούνται σε ένα ζεστό σπίτι. Η κατακόμβη του Ναού εξακολουθεί να χρησιμοποιείται για τις δραστηριότητες των παιδιών και τις συναντήσεις όταν υπάρχει πολύς κόσμος.
Όπως για παράδειγμα τη μέρα που πήγαμε κι εμείς, και συνέπεσε με την ετήσια επίσκεψη του Αρσακείου σχολείου. Οι μαθητές έφεραν τα δώρα τους, συγκεντρώθηκαν στην τραπεζαρία, γνώρισαν τον Αθηναγόρα, άκουσαν την ιστορία και του έκαναν τις ερωτήσεις τους. Αυτός, υπέροχος με τα παιδιά, τους είπε με απλά λόγια την άβολη αλήθεια : «Εδώ στο Δενδροπόταμο δεν έρχεσαι περαστικός. Είναι ένα κλειστό μέρος, όπου κρύψαμε οι περιποιημένοι άνθρωποι τους τσιγγάνους και τους αφήσαμε στην τύχη τους. Εδώ στην άλλη άκρη της πόλης, τα πράγματα δεν είναι όπως εκεί που μένετε εσείς. Τα πράγματα που εκεί θεωρείτε δεδομένα, εδώ δεν ισχύουν. Το κρεβάτι σας, το φαγητό σας, το σχολείο σας. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για τους μεγάλους, γιατί έχουν κάνει ήδη τις επιλογές τους. Μπορούμε όμως να βοηθήσουμε τα παιδιά. Κι έχω να σας πω ότι μετά από 9 χρόνια, έχουμε το πρώτο παιδί που πέρασε στο πανεπιστήμιο και τέσσερα παιδιά που πάνε σε ΙΕΚ. Και θα μπορούν να σταθούν στην κοινωνία χωρίς να νιώθουν μειονεκτικά, και να κάνουν όμορφα πράγματα.»
Στην ερώτησή μας αν αντιμετωπίστηκε ποτέ με καχυποψία από τους ντόπιους μας απάντησε ότι «τα πρώτα χρόνια μας κοιτούσαν περίεργα, γιατί μέχρι τότε όποιος τους είχε πλησιάσει ήθελε να τους εκμεταλλευτεί. Τώρα πια έχουμε γίνει μια οικογένεια. Για ότι χρειάζονται ξέρουν ότι μπορούν να έρθουν σε μας». Και όντως, πηγαίνοντας μαζί του από την εκκλησία στο φιλοξενείο, είδαμε ότι όσοι τον συναντούν τον χαιρετούν χαμογελαστοί.
«Ο Αθηναγόρας ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν η περιοχή», μας είπε η κυρία Ελένη Τρανού, η υπεύθυνη που μένει με τα παιδιά στο φιλοξενείο. «Επιβλητικός και προσιτός μαζί. Δραστήριος, οραματιστής αλλά και πρακτικός, καταπιάνεται με την πιο μικρή λεπτομέρεια.» Ασχολείται διαρκώς με τις ανάγκες της παρέας του Φάρου, («δεν είμαστε ΜΚΟ, είμαστε μια παρέα»). Ο Φάρος δε δέχεται χρηματικές δωρεές, μόνο υλικές : φαγητό, ρούχα, έπιπλα για το σπίτι, πετρέλαιο για τη θέρμανση κι ό,τι έχουν ανάγκη για τα παιδιά.
Και τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Ντροπαλά, ευγενικά, σου μιλούν με ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο και την ομάδα που παίζουν (έχουν και πόσα κύπελλα!). Και πάνω απ’ όλα ήρεμα και χαμογελαστά, αγκαλιάζουν σφιχτά κι αγαπούν αυτούς που είναι δίπλα τους.
Τότε γιατί με άγχωσαν τόσο για το Δενδροπόταμο; Δεν είναι γκέτο. Δεν μπαίνεις και σου την πέφτουν. «Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού», επιμένει η κυρία Ελένη Πασχαλίδου, υπεύθυνη για τη διατροφή και την ένδυση των παιδιών. «Μας πληγώνει που μόνο η άσχημη εικόνα βγαίνει προς τα έξω».
Τελικά συνειδητοποιώ ότι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσεις το ρατσισμό σου είναι να πλησιάσεις αυτό το «άλλο» που σε τρομάζει. Παρατηρώντας από κοντά, ίσως καταλάβεις ότι δεν είναι τελικά τόσο διαφορετικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ανοιχτά μάτια κι ανοιχτή καρδιά.
Καλά Χριστούγεννα!
Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, ο Φάρος διοργανώνει γιορτινό τραπέζι με όλους όσους βοηθάνε την προσπάθεια. Στις 26/12, στις 12.30 το μεσημέρι, στην κατακόμβη του Αγίου Νεκταρίου.
Για περισσότερες πληροφορίες για το Φάρο του Κόσμου εδώ
ή στο τηλέφωνο 2310 387 444
http://rouamat.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τους φίλους αναγνώστες:
ΟΧΙ GREEKLISH,
ΟΧΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ